شعر "من ذره بدم ز کوه بیشم کردی" از سروده های حضرت مولانا جلال الدین محمد بلخی است که در مثنوی معنوی آمده است. این بیت نشان دهنده تغییر و تحول روحی و معنوی عمیقی است که عشق الهی در وجود انسان ایجاد می کند.
مولانا جلال الدین محمد بلخی، یکی از بزرگ ترین شعرای عرفانی جهان، در آثار خود به زیبایی تاثیر عشق الهی بر انسان را به تصویر کشیده است. بیت "من ذره بدم ز کوه بیشم کردی" از جمله ابیاتی است که این تغییر و تحول روحی را به شکلی عمیق بیان می کند.
مفهوم عرفانی: توضیح مفهوم عرفانی این بیت و بیان اینکه چگونه عشق الهی می تواند انسان را از موجودی کوچک به موجودی عظیم تبدیل کند.