شعر "ز جان خوش تر اگر باشد، تو آنی" از جمله شاهکارهای شاعری است که عمق عشق و انسجام با معشوق را به زیبایی بیان می کند.
این شعر به صورتی زیبا و عمیق، ارتباط بین عشق و روح را بیان می کند. با عبارت "ز جان خوش تر اگر باشد"، به این اشاره می کند که اگر روح از حضور معشوقش خوشتر است، این به این دلیل است که معشوق خود، همان جوهر و جان واقعی اوست و در وجود او نهفته است. در واقع، در این شعر، عشق به معشوق به عنوان منبع خوشبختی و روشنایی روح بیان شده است.