هوا هم خوب میداند
که پاییز ِ زمستانی است –
آغوشت .
در یکسو برگ ریزان است ،
و در سوی دگر بورانی برف است ،
صدایی نیست
فقط آهنگ پایی در خزان برگ ریزان
ناگه برف و سرما
و پاییز ِ زمستانی
و گرمای ناپیدای آغوشت
چه رویایی شده امروز
هوای پرتنش با تو ،
رویایی و دیداری در رویا .
مسیر ردپایم
خسته و تنها
چه دلسردم در این سرما
خدایا ! برف را بس کن
تابی نیست ،
مسیر ردپایم را سخت پنهان کن
همی جان سخت میمیرد ، ردپایم
به شک تنهاشدن –
در مسیر برف پاییزی ،
خدایا !
برف را کم کن ،
یا مسیر ردپایم را خوب پنهان کن .
توانی نیست در سرما
نه آغوشی ،
نه امیدی ،
فقط گرمای جامانده ،
امید خواهد داد ،
از خاکستر تابوت تو . . .
مرا تا نقطه پایان شعرم ،
همراه خواهد بود
من از سرمای پاییز ِ زمستانی ، -سخت بیزارم-
حیاتی باش ،
امیدی باش ،