اسب که نمادی از نجابت و زیبایی است یکی از پرنقش ترین و اصیل ترین حیوانات اهلی در دنیای اساطیر ایران باستان به شمار می آید. حضور اسب در فرهنگ و تاریخ کهن ایران در جلوه های گوناگونی متجلی است. آن گونه که در بیشتر کتیبه ها، سنگ نبشته ها، الواح سیمین و زرین دوره هخامنشی اثری از این حیوان یافت می شود و این موضوع گواه اهمیت و توجه خاص به این حیوان زیبای اساطیری است و در کتیبه های گلی دوره داریوش بزرگ نیز نام اسبهای عالی کشور ایران عنوان شده است. اسب همچنین در فرهنگ اسلامی نیز مقام و جایگاه ویژه ای دارد.